Խաչիկ Դաշտենց
ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ
Խաչիկ Դաշտենց ( Խաչիկ Տոնոյի Տոնոյան )՝ հայտնի հայ արձակագիր, բանաստեղծ
եւ թարգմանիչ։ Ծնվել է 1909 թ. ապրիլի 15-ին Սասնա Դաշտայան գյուղում՝
հովիվի ընտանիքում։ Հարազատ գյուղի անունով էլ հետագայում ընտրել է
իր գրական կեղծանունը։
Սասնա լեռներից մինչեւ Արեւելյան Հայաստան գաղթի դժվար ճանապարհին
շատ բան տեսավ ու ապրեց ապագա գրողը։ Թափառում էր որբանոցից որբանոց,
մինչեւ կանգ չառավ Ալեքսանդրոպոլի ( այժմյան՝ Գյումրի ) ամերիկյան
որբանոցում, ուր եւ ստացավ իր միջնակարգ կրթությունը։
1932 թվականին Դաշտենցը ավարտեց Երեւանի Պետական Համալսարանի լեզվագրական
ֆակուլտետը, իսկ 1940-ին՝ Մոսկվայի օտար լեզուների ինստիտուտի անգլերենի
բաժինը։
Գրականության մեջ առաջին իսկ քայլերից Դաշտենցը դառնում է Հայքի ամենաընթերցվող
ու սիրված գրողներից մեկը։ Վաղ մանկուց նա կլանել էր ժողովրդական բանահյուսությունը,
պատմություններն ու հեքիաթները, կենցաղը, սովորույթներն ու ծեսերը,
որոնք հետագայում դարձան հեղինակի էպիկ արձակի հիմքը։
« Խոդեդան » (1950) եւ « Ռանչպարների
կանչը » վեպերում Դաշտենցը ներկայացրել է Եղեռնի ողբերգությունը։
1947-ին ստեղծել է Տիգրան Մեծ պատմական դրաման։
Դաշտենցի բանաստեղծությունները հրապարակվել են հետեւյալ հավաքածուներում՝
« Գիրք երգերի » (1932), « Գարնանային երգեր » (1934), «Բոց» (1936),
« Լեռնային ծաղիկներ » (1963)։
Խաչիկ Դաշտենցը հայտնի է նաեւ Շեքսպիրի բազմաթիվ թարգմանություններով,
ինչպես նաեւ Լոնգֆելոյի « Երգ Հայավատի մասին » պոեմի թարգմանությամբ։
Հետաքրքիր է, դպրոցում քեզ այնպես են ներկայացնում գրողին,
բանաստեղծին, որ հետագայում, երբ ուզում ես հիշել, թե ինչն է քո մեջ
տպավորվել, հաճախ ոչինչ չես գտնում: Բնավ չեմ ուզում թերագնահատել
ուսուցիչների անգնահատելի գործը և իմ գրականության ուսուցչուհուն էլ
երախտապարտ եմ գիտելիքներիս համար: Խոսքն ուսուցման ոչ ստանդարտ
մեթոդների, դասը ստեղծագործաբար մատուցելու մասին է. ուսուցիչների մեծ
մասը հիմնականում սահմանափակվում է դասագրքային տեղեկատվության փոխանցմամբ,
որը շատ հաճախ այդպես էլ ոչ ոք չի հիշում: Միչդեռ որևէ հետաքրքիր, որևէ
փոքրիկ զգացմունքային պատմությամբ ավելի շատ բան կարող ես ասել գրողի
մասին, քան նրա կյանքին ու ստեղծագործությանը վերաբերող թվերով ու
փաստերով:
Հայ արձակագիր, բանաստեղծ և թարգմանիչ Խաչիկ Դաշտենցը (Խաչիկ Տոնոյի
Տոնոյան, 1909-1974) լայն հասարակությանը հայտնի է իր «Ռանչպարների կանչը»
վեպով, սակայն այսօր, հատկապես երիտասարդների մեջ, քչերին կհանդիպես, որ
կարդացած լինեն այդ վեպը:
Ինչպես «Ռանչպարների կանչը» գրքի նախաբանում գրել է նշանավոր գրականագետ
Սուրեն Աղաբաբյանը. «Խաչիկ Դաշտենցի՝ նշանավոր գրողի ու թարգմանչի մասին
դեռ գրվելու են հետազոտություններ: Չեն կարող չգրվել, որովհետև և՛ իբրև
բանաստեղծ ու արձակագիր, և՛ իբրև թարգմանիչ, Խաչիկ Դաշտենցը հետագիծ է
թողել ազգային գեղարվեստական գրականության և թարգմանության պատմության
էջերում։ Ճիշտ է, օրերի աղմուկի մեջ հաճախ չէ, որ լսվում էր Դաշտենցի
անունը, ինչպես սովորաբար լինում է այն մարդկանց հետ, ովքեր մի կողմ
քաշված, ասես ստվերում, անաղմուկ ու անկռիվ, բայց ներքին խոր հավատով
քաշում են իրենց լուծը։ Գալիս է, սակայն, արժեքները վերադասավորող ժամանակը
և ամեն ինչ գցում իր տեղը: Չգրված, բայց անխուսափելի օրենք…»:
Այս խոսքերից շատ տարիներ են անցել, սակայն կարծես դեռ չի հասել այդ
«չգրված, բայց անխուսափելի օրենքի ժամը»: Չի հասել, քանի դեռ կան մարդիկ,
ում անծանոթ է «Ռանչպարների կանչը»:
Օրեր առաջ «Մոսկվա» կինոթատրոնում ներկա էի Դաշտենցի 100-ամյակին
նվիրված մի գեղեցիկ ֆիլմի ցուցադրման: «Բրաբիոն ծաղիկ որոնողը». այսպես էր
կոչվում ֆիլմը, որի ռեժիսորն էր Տարոն Ղափլանյանը: Երկու ժամվա ընթացքում
հանկարծ բացահայտեցի մի նոր Դաշտենցի, բոլորովին նոր լույսի տակ ծանոթացա
նրա աշխատանքներին: Ճանաչեցի ու սիրեցի այդ ազնիվ, բարի ու համեստ մարդուն,
որ «ոչ հայդուկական» ժամանակներում համարձակվել է գրականություն ստեղծել
հայդուկի մասին: Չէ՞ որ այդ տարիներին սովետական քարոզչամեքենան համառորեն
ժողովրդի հիշողությունից դուրս էր մղում ազգային ազատագրական շարժման
հերոսներին:
«Ռանչպարների կանչը», որը կարելի է համարել Դաշտենցի գլխավոր գիրքը,
պատմում է XIX դարավերջի և XX դարասկզբի հայ ազգային ազատագրական շարժման
այն հերոսների մասին, որոնք պատմությանը հայտնի են «հայդուկներ»
(ֆիդայիներ) անունով: Այդ վեպով առաջին անգամ լայնորեն անդրադարձ է
կատարվել հայդուկական շարժմանը, և բնական է, որ դա այնքան էլ դուր չէր գա
խորհրդային իշխանություններին:
Դաշտենցի դուստրը` Անահիտ Դաշտենցը, պատմում է, որ հոր սրտում միշտ վախ
կար, որ գիրքը թույլ չեն տա հրատարակել, և երևի դա էր պատճառը, որ նա
անվերջ վերամշակել, ձգձգել է գրքի հանձնումը: «Նույնը նաև «Խոդեդան» վեպի
ժամանակ,-պատմում է Անահիտը,- հորիցս պահանջել են, որ գրքում ինչ-որ
հայդուկի անուն հանի, որովհետև արգելված է եղել այդ անունը, կամ` Անդրանիկի
անունը չգործածի և այլն: Նա շատ ծանր է տարել այդ ամենը և կսկիծով գրել
այդ մասին իր հուշերում»:
Եթե Դաշտենցի գլխին գործ չեն սարքել, ապա միայն բարեբախտության շնորհիվ.
Մոսկվայից ուղարկված «սև գրությունը» Դաշտենցի աչքի առաջ պատռել և
ոչնչացրել է մի պաշտոնյա, ով ժամանակին լավ է ճանաչել նրան ու հարգել է:
Պատճառներից մեկն էլ, թերևս, եղել է Իսահակյանի օժանդակությունը. մեծ
բանաստեղծը շատ է սիրել Դաշտենցին և միշտ պաշտպանել է նրան:
Չարենցն ու Իսահակյանը, ոչ ուղղակի իմաստով, Դաշտենցի ուսուցիչներն են
եղել: Նա մեծ հարգանք ու ակնածանք է տածել երկու մեծ բանաստեղծների
նկատմամբ և փոխադարձաբար սիրվել ու մեծարվել է նրանց կողմից:
Չարենցի մահից հետո Մոսկվայում Դաշտենցն իր ուսանողական տետրում գրել է.
«Անմոռանալի ուսուցիչ, դու զարմանալի կյանքով ապրեցիր այս մոլորակի վրա և
զարմանալի մահով գնացիր: Ես քո մասին կգրեմ հետո, եթե ողջ մնամ, երբ
ժամանակը նստվածք կտա, և հնարավոր կլինի ավելին ասել քո մասին…»:
Սակայն նա վստահ էր, որ գալու է ժամանակը, և Չարենցն արդարացվելու է.
«Հավատում եմ, հավատում, որ կգա քո մեծ հարության օրն արդար, և դու նորից
հաղթանակով կհառնես, և ոսոխդ կընկնի վար…»,- գրել է նա:
Մեծ է Դաշտենցի ներդրումը հայ գրականության մեջ, սակայն պակաս կարևոր չէ
նաև նրա թարգմանչական գործունեությունը: Դաշտենցը հայտնի է Շեքսպիրի
բազմաթիվ թարգմանություններով, ինչպես նաև Լոնգֆելլոյի «Երգ Հայավատի
մասին» պոեմի թարգմանությամբ։ Այն հսկայածավալ թարգմանչական գործը, որ
կատարել է գրողը, քչերը կարող էին հանձն առնել, քանի որ այդ աշխատանքը մի
ողջ կյանք կպահանջեր:
«Շատ աշխատասեր մարդ էր, փոքրուց մեր մեջ էլ էր սերմանում
աշխատասիրություն, սեր դեպի գիրքը, գրականությունը: Ասում էր` պետք է շատ
վաղ արթնանալ և արևի լույսն օգտագործել իր ողջ կարողությամբ,- պատմում է
դուստրը,- միշտ ասում էր, որ առավոտյան ժամերը ոչնչով չես կարող փոխարինել,
դրանք իսկական աշխատելու ժամեր են, և ինքն այդպես էլ անում էր. առավոտ
կանուխ արթնանում էր և անցնում գործի»:
Դաշտենցը եղել է համեստ ու պարզ մարդ, սակայն նրա գլխավոր գիրքը`
«Ռանչպարների կանչը», «անհամեստ» ստեղծագործություն է: Այն դասվում է հայ
գրականության ամենաարժեքավոր գործերի շարքը:
Չսիրելով ուշադրության կենտրոնում լինել, չունենալով հանրային ելույթներ
ու կոչեր` Դաշտենցը փոխարենը ստեղծագործել է. նա ստեղծել է գործեր, որոնք
դարեր շարունակ կխոսեն իր փոխարեն: Իր բանաստեղծություններից մեկում նա
գրել է.
«Չը որոտաս դու երբեք, ինչպես շատերն են անում,
Չը երազես աշխարհում ո՛չ հիշատակ, ո՛չ անուն,
Դու անշշուկ ընթացիր, ինչպես հովն է ընթանում,
Հովի բերածը հաճախ փոթորիկն էլ չի տանում…»:
|